Tkaczyszyna-Dyckiego nieustannie ponawiana „piosenka o…”

In this article, the author analyzes the poetry of Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki, positing that through his individulal works we are in contact with One Poem, constantly written, which cannot be fully realized; it exists to some extent in every realization, but never completely and ultimately. This is the reason for his subsequent attempts to create it – a constantly repeated, never-ending song. Dycki’s omnipresent, intrusive rhythm reveals with its persistent, obsessive presence the meta-text plane and activates it. By exposing itself, the intensified pattern of repetition becomes the most important carrier of the poetic function, pointing to the endless process of the continuously repeated verse as the ultimate and most important goal of the poetry.Autorka w swoim artykule analizuje poezję Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego. Zakłada ona, że poprzez jego odrębne utwory jesteśmy w rzeczywistości w kontakcie z jednym, ciągle pisanym wierszem, który wciąż nie może być w pełni zrealizowany, a jednocześnie istnieje dla niektórych w zakresie każdej realizacji, ale nigdy całkowicie i ostatecznie. To jest powód kolejnych prób jego stworzenia – stale powtarzanej, niekończącej się piosenki. Wszechobecny, natrętny rytm Dyckiego ujawnia się z jego uporczywą, obsesyjną obecnością na płaszczyźnie meta-tekstu i aktywuje ją. Zintensyfikowany wzorzec powtarzania, odsłaniając się, staje się najważniejszym nośnikiem funkcji poetyckiej i wskazuje na niekończącą się procesualność ciągłego powtarzania wiersza jako ostatecznego i najważniejszego celu transu poety